Dag twaalf in iets wat een dagboek zou kunnen zijn.
–
Ooit was ik lava – onberekenbaar
De gloeiende massa die plots op komt borrelen
Langzaam ja, maar op mijn manier gevaarlijk
Ik liet altijd sporen na
Ik was lava
En bij gevolg niet in te dammen
Maar golfslag na golfslag ben ik afgekoeld
Ik werd nog langzamer, vruchtbaar zelfs
en veilig op mijn omgeving na
Ooit was ik lava
Nu ben ik een eiland
Ik lig hier zelfs niet voor anker
Strijk mijn hemd
blink mijn schoenen
en was mij tot ik voor het eerst sinds lang weer echt proper ben
(dit is uw eerste leugen)
Vertel mij hoe graag ge mij had kunnen zien
vertel straks de rest van de wereld waarom ge dat gelukkig toch niet gedaan hebt
Baar mij op
Laat mij een dag rusten
een nacht drogen
en steek mij in brand
(cremeren is maar camouflage)
stook me heet genoeg
ik verdien geen brokjes
Verstrooi mij dan nog
ergens tussen Laika en Gandhi in
ergens tussen de mishandelde hond
en de man die een held werd omdat hij vooral niet wilde vechten
Ik zorg zelf wel dat ik vergeten word
–
Op een dag kan u vast een handleiding voor mij gebruiken.
Uw zoektocht kan hier eindigen…
Ik maak geen beloftes.
Maar het zou kunnen dat u minstens voor even, minstens één bericht per maand mag verwachten.
Nu u hier toch bent – Woonkamerwoorden
Daar sta ik ook ergens tussen.
U zal merken dat ik niet duurder ben dan een verzameling blinkende ogen die naar mijn willen kijken...
–
Ik ben een komeet
Geen maan, geen ster en geen planeet
Ik ben mijn leven lang op ramkoers
Maar tenminste vrij in mijn baan
Ik hoef nergens rond te draaien
Ik kan zeggen dat ik slalom
Want ik ben een komeet
Ik brokkel langzaam af
Mijn staart wordt langer
Maar ik weeg niet genoeg voor echte zwaartekracht
Er is niets dat hier blijft hangen
Dus ik ben een komeet
Geen maan, geen ster, zelfs geen planeet
Een ode aan mijn verse buurvrouw, en bij uitbreiding aan alle geblondeerde vrouwen.
–
Oh gij peroxide schoonheid, gij geblondeerde koningin
Perfect gevuld tot aan uw randen, alles past er net niet in
Spreken doet ge met uw handen, ge maakt maar weinig woorden vuil
Gij zijt de totaalervaring, waarvoor ik al mijn nachtrust ruil
Uw weke delen zijn als honing, de wereld is uw boterham
Er is geen noodlijdend bedrijf dat ik liever overnam
Dan dat van uw zo witte haren, van uw geschilderde gezicht
De nacht bracht ons hier samen, en nu is het weer licht.
Oh gij peroxide schoonheid, gij gebleekte wondervrouw
Er bestaat geen beter duo, dan dat prachtig paar van jou
Uw talenten zijn ontelbaar, en zelfs als ik tellen kon
Vond ik geen halve mens op aarde, die zo kan bruinen zonder zon
En toch, mijn peroxide schoonheid, gij vergulde halfgodin
Een douche kunt ge nog nemen, maar ontbijt zit er niet in
Ik ben een wankele astronaut, Lief.
En uw zwaarteveld is onvoorspelbaar, dus samen zijn wij stof genoeg voor minstens één rampenfilm.
En toch blijf ik ruimteschepen bouwen, zoek ik nieuw tuig om mee te landen.
Ook zonder garantie op succes blijft ge die moeite waard.
Ik ben maar een manke astronaut, Lief.
En gij zijt onherbergzaam als een koperen planeet.
Soms vergeet ge rond de zon te draaien en soms draait ge zo snel om uzelf dat ik uit uw baan geslingerd word.
Hoe verder ik van u wegdrijf, hoe groter mijn gebreken tonen.
Want ik ben een wankele, manke astronaut, Lief.
Maar zolang ge niet groen uitslaat, blijft ge blinken aan mijn hemel en weiger ik u op te geven.
Het zou kunnen dat ik u nooit meer vergeet, juffrouw.
Dat hier en nu en het begin is van een lange lijdensweg.
Dat gij voor altijd in mijn hoofd gebrand zult zijn.
Het zou kunnen dat ik u nooit meer vergeet, juffrouw.
Dat ik niet anders meer zal kunnen dan oneindig aan u denken.
Dan u te volgen, dan in het geheim aan u te ruiken.
Dan u helemaal per toeval dagelijks een keer of tien te kruisen.
Het zou zelfs kunnen dat ik zo nu en dan mijn boodschappen in uw achtertuin verlies.
Want het zou kunnen dat ik u nooit meer vergeet, juffrouw.
Dat ik uw allertoegewijdste stalker word.
Het zou kunnen dat gij mij onbehaaglijk graag gaat zien.
Ook ik was ooit een astronaut, Lief.
Maar mijn ruimtepak is rafelig en lijkt een maat gekrompen.
Sterrenstof ligt metersdik op mijn vizier.
En zijn gewichtloosheid is mijn lichaam ondertussen weer vergeten.
De zwaartekracht houdt zelfs mijn voeten op de grond.
Mijn moonboots hebben hier op aarde al hun grip verloren.
Een wandeling met Laika klinkt slechts als een verre droom.
En toch was ik ooit een astronaut, Lief.
Dus al staat mijn ruimteschip te roesten en werd het in jaren niet getankt.
Als gij wilt, zal ik weer draaien in de baan die gij verlangt.
–
Met mijn vriendelijke groeten aan, onder andere, San F. Yezerskiy.
Zijn wij nog zee, Lief?
En moeten wij nog zee zijn?
Hebt gij echt getijden nodig
of is golfslag al genoeg?
Houdt gij vast aan al uw driften,
aan uw ijsgekoelde onderstroom?
En vaart gij graag van kalm water
in een tropische cycloon?
Of kunnen wij ook meer zijn
en rotsvast langzaam dieper worden
Verdampen en weer vollopen
als uitgerokken eb en vloed
Wel heen en weer
maar zonder hun vernielingsdrang?
Wilt gij een veilige haven zijn
of verkiest ge woelig water?
Verlangt gij naar de diepte
of is u dat te koud?
Kunnen wij drinken voor de beesten worden
Of zijt gij liever zout?
Dag negen uit wat een dagboek zou kunnen zijn:
–
Mijn garantie is verlopen, Lief.
Vanaf vandaag ben ik niet meer in te wisselen omdat ik niet aan de verwachtingen voldeed of om één van mijn productiefouten.
Vanaf vandaag zal ik voor altijd van u zijn.
Misschien ben ik gewenst en bruikbaar, misschien slinger ik als verse rommel rond en desnoods word ik uw niet te recycleren restafval. Maar zelfs als ik vuil word, zal ik uw vuil zijn.
De rekening hebt ge voor niks bewaard.
Mijn garantie is verlopen, Lief.
Gij zijt een ballasttank, mijn menselijke zwemblaas.
Soms houd ge mijn hoofd nog net boven water,
maar meestal doet ge niks meer dan mijn voeten op uw grond houden,
dan mijn zolen naar uw bodem zuigen.
Lang genoeg om mij minstens drie keer te verdrinken.
Ge laat pas los als het weer vloed is,
als ik er zeker niet voor de vierde keer zal geraken.
Gij zijt een ballasttank,
soms mijn verdwaalde reddingsboei,
Maar het liefst van al: mijn ondergang.
Of ook: Sonnet der nieuwe mannen
–
Witte tanden, brede schouders, twaalf producten voor zijn haar
Vergeet de zaag, vergeet de hamer, de nieuwe man werkt met een schaar
Zijn huis is proper, zijn handen groot
Hij gaat bijna dagelijks naar de fitness want een nieuwe-mannenbast is bloot
De nieuwe man is altijd eerlijk, dus wat hij zegt is waar
Zijn hart en deur staan altijd open, de nieuwe man is instapklaar
Hij heeft schone nagels en bakt zelf brood
Als het even kan gaat hij na u dood
Maar de nieuwe man zal u niet redden, dat is hij met de tijd verleerd
Hij bouwt geen huisje voor uw kind’ren, misschien dat hij zich zo bezeerd
De nieuwe man heeft kwaliteiten, maar een talent bestaat niet meer
En met die bandgemaakte mannen verging wat vroeger heette ‘heer’
In alle luxe zal hij leven, want de nieuwe man heeft geld
Maar niet één als Yoeri Gagarin, de allerlaatste held
Er zit sleet op mijn hartslag
Ik zucht de rek uit al mijn longen en vreet sneller aan mezelf dan van eender welke maaltijd
Spijt vult de zakken op mijn rug, zodat ik al maar krommer lopen ga
Er zit sleet op mijn hartslag en zelfs mijn dromen worden wazig
Dit eindeloze talmen lijkt mijn grootste kwaliteit
Er zit sleet op mijn hartslag, ruis op mijn gedachten
Mijn knieën raken langzaamaan volledig doorgeroest
Maar er bestaat geen onderhoud voor oude mensen
Dus keur mij af, en sleep mij naar een kerkhof toe
Ik wil botsen op uw leren boezem, zinken in uw schoot van spons
Die val zal ik wel overleven
Mijn harnas is gemaakt van dons
Dus laat mij op uw billen landen
Of een hoofdstuk zijn in uw verhaal
Op uw eiland wil ik aarden, uw schouders zijn gemaakt van staal
Dus gij kunt al mijn dromen dragen, trek maar al mijn liefde aan
Als een handdoek zal ik passen
Om dan
Aan uw droogte dood te gaan
Zijt gij maar een hotel, liefste
Laat mij in u slapen
En geef mij ’s ochtends een ontbijt
Ik ben minstens drie fruitsapsoorten waard
Al mijn tekortkomingen ten spijt
Zijt gij maar een hotel, liefste
Heet mij welkom aan uw balie
En zorg voor kingsize in uw bed
Zodat ik aan mijn deur kan hangen
Hier niet storen, d’er is belet
In een land dat niet werkt, wacht een onvolledige lading op een trein die niet rijdt op een spoor dat nooit werd afgewerkt. Er ligt een dode haan te rotten in een put in een snelweg die zelfs van een kleine stap een reusachtig avontuur weet te maken. Een avontuur in een land met een nijpend tekort aan avonturiers, een overschot aan zwart en wit en een gat in alles behalve dan natuurlijk de eigen begroting. De begroting die eigenhandig de vlaggenmast weet recht te houden waar de vlag, van dit land dat niet werkt, zich nog iedere dag verder aan blijft scheuren. Een vlag waarvan een deel van één van de kleuren niet met volledige instemming mee hangt te wapperen en liever een nieuwe vlag zou starten, maar voor die nieuwe vlag, naast de rest eigen kleur, ook nog een tweede kleur wil overtuigen, een kleur, nota bene, die bij een algemeen gebrek aan avonturiers maar weinig zin heeft in dat avontuur.
Het is het land van een koning en een tiental potentaten waar men al lang niet meer kiest wie het eventueel besturen mag, maar wie men zal betalen om dat vooral niet te doen. Men kiest een select clubje technisch werklozen die voor het behoud van hun riante vergoeding er als enige tegenprestatie ieder om de beurt voor moeten zorgen dat het journaal gevuld is en ook de kranten verkocht geraken. Voor de enkeling die daar niet in slaagt, heeft men gedurende al die jaren de brug naar het pensioen open gelaten, ongeacht de leeftijd van de falende man of vrouw in kwestie.
Het hele land roept schande, zij het dan om verschillende redenen, het hele land roept schande. Maar in een land dat niet werkt, klinkt een stem, onversterkt, veel te stil om gehoord te worden.
–
Deze Groef heeft geen enkel idee in de hoeveelste cyclus van woede, vermoeide teleurstelling en onverschilligheid u ondertussen bent terecht gekomen, ik ben ondertussen ook voor mezelf de tel kwijt en ben ergens in een vreemde tussenfase van alles tegelijk. De meest recente koninklijke zendeling moest zijn spreuken al uit China halen, dus volgens mij krijgen de gevleugelde woorden van Neil Armstrong straks nog een zoveelste leven en is er zo misschien toch nog iets om naar uit te kijken. Terwijl ik mij voorzichtig afvraag hoe lang dit stuk nog bruikbaar zal zijn, laat ik u verder politiek met rust. Zoals ik tot nog toe altijd geprobeerd heb.
Eigenlijk heb ik nooit bestaan, deze tweede keer heb ik verzonnen.
Dat ik dit en dit om dat deed, is gewoon niet waar. Dat ik het ene zei om het ander te bekomen, klopt niet. Het was hoogstens toeval, op z’n minst gelogen.
Misschien was ik hier wel, misschien heb ik zo nu en dan dit of dit gedaan, heb ik een zeldzame keer wel eens dat gezegd, maar dat was dan helemaal per ongeluk.
Ik was hier per ongeluk.
Gij werd pas later de bedoeling.
Luchtkastelen zijn zo jaren ’90
Dus laat mij uw zee zijn
Schep mij een strand bij elkaar
En waad door mijn vloed
Bouw zandkastelen
Zoals dat gaat met seizoenen en getijden was ik hier weer even vooral niet. Maar daar hoeft u geen enkele conclusie uit te trekken. Ik ben meer dan ooit in leven en ook mijn potlood werkt nog prima.
Als u benieuwd bent naar wat ik ondertussen zoal zat uit te vreten, dan is de enige oplossing om straks naar het VAART-festival af te zakken en het met uw eigen ogen te komen zien.
5 & 7 mei, molens van Orshoven te Leuven, een vol uur mezelf in monoloog.
Komt dat zien en neemt vooral uw vriendinnen mee.
Mocht u het niet geweten hebben, Groef staat daar helemaal vanonder…
Ik protesteer vreedzaam
Wederopstand na wederopstand
Met zo nu en dan een schot er tussen
Twee legers handen houden mij in bedwang
Uw biologische wapens zorgen internationaal voor opwinding
Maar ge twijfelt niet om ze te gebruiken
Dus mijn weerstand brokkelt al maar af
Mijn verzet blijft breken
Houd uw macht maar
Ik heb de moed niet voor een revolutie
Stort uw vloed over mijn stranden
Overstroom of brand
Warm onherroepelijk op
Zodat uw gletsjers smelten
En gij alleen maar toeneemt in frequentie
Wees honger, nood en hittegolf
Waai, wervel
Zuig mij in uw draaikolk mee
En beef voor mij
Barst uit
–
Ongelukkig actueel…
Groove Garden 
U zei?